Μια σημαντική δικαστική πρωτοβουλία ανέλαβε πρόσφατα η Ανώτατη Διοίκηση Ενώσεων Δημοσίων Υπαλλήλων (ΑΔΕΔΥ), με την υποβολή αιτήματος προς το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) για τη διεξαγωγή νέας πιλοτικής δίκης, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 1 του νόμου 3900/2010. Στόχος της πρωτοβουλίας είναι η επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού για τους δημοσίους υπαλλήλους.
Η πρωτοβουλία αυτή έρχεται ως συνέχεια της θέσης που εξέφρασε η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων. Σε Δελτίο Τύπου που εξέδωσε στις 27 Σεπτεμβρίου 2024, η Ένωση είχε ζητήσει την άμεση νομοθέτηση της επαναχορήγησης των Δώρων και Επιδομάτων σε ολόκληρο τον δημόσιο τομέα.
Η ΑΔΕΔΥ υποστήριξε το αίτημα αυτό παρεμβαίνοντας υπέρ της αγωγής (ΑΓ7562/2024) που έχει κατατεθεί από δημόσιο υπάλληλο, ο οποίος διεκδικεί τη μόνιμη επαναχορήγηση των Δώρων Χριστουγέννων, Πάσχα και του Επιδόματος Αδείας. Επιπλέον, ο ίδιος υπάλληλος ζητά την επιδίκαση αναδρομικών ποσών που αντιστοιχούν στα δώρα της τελευταίας διετίας.
Η υπόθεση έχει τραβήξει την προσοχή όχι μόνο των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και της ευρύτερης κοινωνίας, καθώς θέτει στο προσκήνιο το ζήτημα της οικονομικής αποκατάστασης των εργαζομένων του δημόσιου τομέα μετά από χρόνια περικοπών.
Η ΑΔΕΔΥ, με τη στάση της, τονίζει τη σημασία της δικαστικής προστασίας των εργαζομένων και επισημαίνει την αναγκαιότητα για την αποκατάσταση των δώρων, τα οποία καταργήθηκαν με τα μέτρα λιτότητας της τελευταίας δεκαετίας.
Η τελική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας αναμένεται να έχει σημαντικές επιπτώσεις, όχι μόνο για τους ενάγοντες, αλλά και για το σύνολο του δημόσιου τομέα, ανοίγοντας τον δρόμο για ευρύτερες διεκδικήσεις.
Στην αίτηση της για διεξαγωγή πρότυπης δίκης κατ’άρθρο 1 του ν. 3900/2010, η ΑΔΕΔΥ αναφέρει, μεταξύ των άλλων, ότι:
«Η παράλειψη του κοινού νομοθέτη να προβεί σε επαναφορά των επιδομάτων εορτών και αδείας στο Δημόσιο και δη στο ύψος που όριζε το άρθρο 9 ν.3205/2003, μέσω νομοθετικής ρύθμισης στους επιμέρους νόμους που ψηφίστηκαν από το 2015 και εντεύθεν, αποτελεί παράλειψη νομοθέτησης που αντίκειται σε κανόνες υπέρτερης τυπικής ισχύος και συγκεκριμένα στην συνταγματική αρχή της ισότητας στην κατανομή των δημοσίων βαρών (άρθρα 4 παρ.1 και 5 Συντ.) στην κρατική υποχρέωση για τη διασφάλιση των κοινωνικών δικαιωμάτων και του κοινωνικού κράτους δικαίου (άρθρο 25 παρ.1 εδ.α΄ Συντ.), στην αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 25 παρ.1 εδ.δ΄ Συντ.), στην ισότιμη εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης (άρθρο 25 παρ.4 Συντ.), στο σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (άρθρο 2 Συντ.), και στο άρθρο 103 παρ.1 εδ.α΄ Συντ. που ορίζει ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι αποτελούν εκτελεστές της θέλησης του Κράτους…
Και τούτο διότι, ενόψει και της καθιερούμενης στο άρθρο 25 παρ.4 του Συντάγματος αξίωσης του Κράτους να εκπληρώνουν όλοι οι πολίτες το χρέος της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης, δεν είναι επιτρεπτό η επιβάρυνση από τα μέτρα που ΕΛΗΦΘΗΣΑΝ προς αντιμετώπιση μιας δυσμενούς και παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, ήτοι η κατάργηση των επιδομάτων εορτών και αδείας, να κατανέμεται και να διατηρείται ες αεί σε βάρος μόνον συγκεκριμένης κατηγορίας πολιτών, ήτοι των εργαζομένων στο Δημόσιο, διακυβεύουσα το αξιοπρεπές επίπεδο διαβιώσεώς τους, ενόψει μάλιστα της ραγδαίας ακρίβειας που πλήττει την Χώρα μας.
Η σωρευτική επιβάρυνση αυτών των εργαζομένων, ιδίως όταν διατηρείται επί μακρόν και δη σε χρόνο απέχοντα άνω της δεκαετίας από τον δικαιολογητικό λόγο της το πρώτον επιβαρύνσεώς τους – οπόταν έχουν πλέον εκλείψει οι οξείες δημοσιονομικές συγκυρίες-, καθίσταται πλέον 3 ιδιαίτερα μεγάλη, επαχθής και είναι πλέον εμφανής η υπέρβαση των ορίων της αναλογικότητας και της ισότητας στην κατανομή των δημόσιων βαρών. Τούτο δε λαμβάνοντας υπόψη το ότι ο κοινός νομοθέτης αφ’ενός μεν διατηρεί αδικαιολογήτως την επίδικη κατάργηση των επιδομάτων εορτών και αδείας, αφ’ετέρου όμως παραλείπει την νομοθετική επαναθεσμοθέτηση των επιδομάτων εορτών και αδείας, χωρίς να επικαλείται πλέον κανένα δημοσιονομικό λόγο στηριζόμενο σε επικαιροποιημένα οικονομικά στοιχεία που να δικαιολογούν την προσφορότητα/αναγκαιότητα της συγκεκριμένης οικονομικής επιβάρυνσης της συγκεκριμένης κατηγορίας εργαζομένων.»
