του Thomas Miller
Οι ιστορικές ευθύνες των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την τυφλή υποστήριξη τους στην κυβερνηση Σαράτζ της Λιβυη, το «μπλόκο» των Αμερικανών στον στρατηγό Κωσταράκο να προσκαλέσει στην Αθήνα τον στρατηγό Χαφτάρ διατηρώντας τις μακρόχρονες ελληνικο-λιβυκες αμυντικές σχέσεις, η αδυναμία -αν όχι- αδιαφορία της Αθήνας στο να καταγγείλει στην διεθνή κοινότητα τις ανορθόδοξες και παράνομες δοσοληψίες της Τουρκίας με το καθεστώς Σεζαρ στην Λιβύη, αναδεικνύονται μέσα από το παρασκήνιο της ελληνικής στρατιωτικής διπλωματίας που αποκαλύπτει σήμερα το Energypost.gr.
Η αμυντική συνεργασία Ελλάδας- Λιβύης διατηρείται επί πέντε και πλέον δεκαετίες με αποκορύφωμα την δεκαετία του ´80 λόγω των προσωπικών σχέσεων του Ανδρέα Παπανδρέου με τον Μουαμάρ Καντάφι. Πέραν των εμπορικών σχέσεων μεταξύ των δυο χωρών ο προσανατολισμός των Λιβυκών Ενόπλων Δυνάμεων αποκτά Ελληνοκεντρικό προσανατολισμό καθ ότι ολοένα περισσότεροι Λίβυοι αξιωματικοί αποφοιτούν κάθε χρόνο από τις Παραγωγικές Σχολές της Ελλάδας.
Την συγκεκριμένη αμυντική συνεργασία Ελλάδας – Λιβύης και κυρίως την διαπροσωπική σχέση του Ανδρέα Παπανδρέου με τον Μ Καντάφι ουδέποτε είδε με καλό μάτι η Τουρκία η οποία από τα μέσα της δεκαετίας του 90 είχε δείξει τις προθέσεις της να αμφισβητήσει την ελληνική δικαιοδοσία νοτίως της Κρήτης. Αυτός ήταν και ο βασικότερος λόγος για τον οποίο τις τελευταίες δεκαετίες η Κρήτη θωρακίστηκε αμυντικά με αποκορύφωμα το 2009 που ξεκινήσω η Αναδιοργάνωση των Ενόπλων Δυνάμεων και ολοκληρώθηκε το 2013. Αθόρυβα στην Κρήτη μεταφέρθηκαν μονάδες κρούσης και ενεργοποιήθηκαν οι S-300 οι οποίοι τον Δεκέμβριο του 2013 έκαναν την πρώτη βολή τους εντός ΝΑΤΟικου Πεδίου Βολής!
Ωστόσο η «Αραβική Άνοιξη» αλλάζει τα δεδομένα στις διακρατικές σχέσεις Ελλάδας – Λιβύης. Για τελευταία φορά ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων της Λιβύης, υποστράτηγος Salem Masoud Ahmed Al-Gnaidy πραγματοποιεί επίσκεψη στην Αθήνα από 22 έως 25 Ιουλίου 2013, κατόπιν πρόσκλησης του αρχηγού ΓΕΕΘΑ στρατηγού Μιχαήλ Κωσταράκου προκειμένου να παραστεί στην τελετή αποφοίτησης των Λίβυων αξιωματικών στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (ΣΣΕ).
Την Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ υποδέχεται τον Λίβυο ομόλογο του στο Επιτελείο με σκοπό την συζήτηση θεμάτων αμοιβαίου ενδιαφέροντος.
Ο στρατηγός Salem Masoud Ahmed Al-Gnaidy επιστρέφοντας από την Αθήνα στην Τρίπολη δέχεται δολοφονική επίθεση και από τότε χάνονται τα ίχνη του…..
Δυο χρόνια μετά , τον Ιούνιο του 2015 ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ στρατηγός Κωσταράκος μέσω της επίσημης διπλωματικής οδού ενημερώνει το ΥΠΕΞ για την πρόθεση του να προσκαλέσει τον στρατηγό Χαφτάρ στην Αθήνα ώστε και εκείνος -όπως και ο προκατόχος του στρατηγός Salem Masoud Ahmed Al Gnaidy – να παραστεί στην αποφοίτηση των Αξιωματικών του από τις Στρατιωτικές Σχολές. Ωστόσο παρεμβαίνουν οι Μεγάλες Δυνάμεις (ΗΠΑ) και μέσω του ελληνικού ΥΠΕΞ ο στρατηγός Κωσταρακος εμποδίζεται να αποστείλει την πρόσκληση !
Υπέγραψα λοιπόν την επιστολή στο Χαφταρ αλλά επενέβησαν κάποιοι πολύ μεγάλοι και ισχυροί που μου «ζήτησαν» να μην το κάνω. Η επιστολή κρατήθηκε και δεν έφυγε ποτέ.
Ήταν σαφες ότι ο στρατηγος Μιχάλης Κωσταράκος επεδίωκε σε στρατιωτικό επίπεδο να ανοίξει γραμμή επικοινωνίας με την ηγεσία των Λιβυκών Ενόπλων Δυνάμεων που στην συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν αποφοιτήσει από τις Παραγωγικές Σχολές της Ελλάδας και υπο τον στρατηγό Χαφτάρ πολεμάνε τόσο το καθεστώς της Τρίπολης , όσο και τους μαχητές του Ισλαμικού Κράτους που έχουν βρει καταφύγιο στην αλληλοσπαραζόμενη Λιβύη.
Τον Οκτώβριο του 2015 ο στρατηγός Κωσταρακος ,λίγους μήνες αφού έχει «φάει πόρτα» από τους Αμερικανούς -μέσω ΥΠΕΞ- για τον στρατηγό Χαφτάρ, βρίσκεται στις Βρυξέλλες ως Πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής της ΕΕ βρίσκεται αντιμέτωπος μ ένα εχθρικό κλίμα για τον στρατηγό Χαφτάρ και με την Υπουργό Εξωτερικών της ΕΕ Μογκερινι να υποστηρίζει 1000% τον Σαράτζ και την κυβέρνηση. Ήδη οι Ιταλοί είχαν εγκαταστήσει μέσω ΕΕ και ΟΗΕ τον Σεραζ στην Τρίπολη και μάλιστα κάθε φορά που τόσο ο ίδιος , όσο και η κυβέρνηση του κινδυνεύουν από τις δυνάμεις του Χαφτάρ βρίσκουν καταφύγιο στα ιταλικά πλοία τα οποία ξανοίγονται στο πέλαγος.
Αμερικανοί και Ευρωπαίοι από νωρίς δαιμονοποιούν τον Χαφτάρ λόγω επαφών με Ρώσους και Αιγύπτιους και Γάλλους. Η Αθήνα ακολουθώντας την γραμμή των ΗΠΑ αποφεύγει την οπωσδήποτε σχέση με τον Χαφτάρ παρ ότι εκείνος κάνει απέλπιδες προσπάθειες -μέσω των εκατοντάδων αξιωματικών του που έχουν υπηρετήσει στην Ελλάδα- να ανοίξει δίαυλο επικοινωνίας με την Αθήνα.
Παρ ότι η Αθήνα πληροφορείται για τις στενές και ενίοτε ανορθόδοξες επαφές του καθεστώτος Σαράτζ δεν προβαίνει στις δέουσες ενέργειες. Δεν κρούει τον «κώδωνα του κινδύνου» στην Μογκερινι , δεν καταγγέλλει στον ΟΗΕ ότι σπάει το εμπάργκο με την παράνομη διάθεση τουρκικού οπλισμού στο καθεστώς του Τρίπολης. Η Ελλάδα δεν προκαλεί ντόρο όπως θα έπραττε η Τουρκία και γι άλλη μια φορά παραμένει παθητικός παρατηρητής αναμένοντας το μοιραίο. Εάν ο Σαράτζ είχε απειληθεί από τους χρηματοδότες του ( ΕΕ και ΟΗΕ) είναι μαθηματικά βέβαιον ότι δεν θα είχε προβεί στην υπογραφή του κατάπτυστου μνημονίου με την Τουρκία.
Η κατάσταση στην Λιβύη παραμένει ιδιαιτέρως ρευστή και ουδείς μπορεί να προβλέψει το μέλλον της. Το Κατάρ έχει εκδιωχθεί κλοτσηδόν από την Λιβύη παρόλο που οι ειδικές δυνάμεις του είχαν ξεσηκώσει τους Λίβυους και ανέτρεψε τον Κανταφι.
