Η Θεσσαλία είναι η μεγαλύτερη πεδιάδα της χώρας και η πιο παραγωγική. Εκτιμάται ότι έχει ένα κύκλο εργασιών κοντά στα 300 €/στρέμμα (συνυπολογίζοντας και την κτηνοτροφία) αρκετά καλύτερα από το μέσο όρο τη χώρας αλλά πολύ χαμηλότερα από άλλες χώρες όπως το Ισραήλ (1200 €/στρέμμα) ή την Ολλανδία (1800 €/στρέμμα). Πρόκειται για στοιχεία μελέτης του ομότιμου καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας Θεοφάνη Γέμτου, η οποία εστιάζει στα γεωργικά και περιβαλλοντικά προβλήματα της Θεσσαλίας.
Όπως τονίζει ο καθηγητής μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, σύμφωνα με μελέτη που χρηματοδότησε το υπουργείο Γεωργίας προ δύο ετών, 1.500.000 στρέμματα (από τα 5.000.000 ) αντιμετωπίζουν πρόβλημα διάβρωσης. Άσχετα από τα συμπεράσματα της μελέτης, σύμφωνα με τον ίδιο, από 1.500.000 στρέμματα χάνεται κάθε χρόνο πολύτιμο υλικό κυρίως λεπτόκοκκα υλικά (κυρίως άργιλος και δευτερευόντως ιλύς), ενώ το φαινόμενο αυτό άρχισε στη δεκαετία του 1930 όταν άρχισαν οι εκχερσώσεις των δασωμένων πλαγιών. Το φαινόμενο θα αυξηθεί, συμπεραίνει ο κ. Γέμτος, τα επόμενα χρόνια με τις αναμενόμενες ραγδαίες βροχές που προβλέπονται από την κλιματική αλλαγή και πολλές εκτάσεις θα γίνουν άγονες.
Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι η ανεπάρκεια υδατικών πόρων. Σήμερα στη Θεσσαλία ποτίζεται το 50% των καλλιεργούμενων εκτάσεων αρκετά καλύτερο από την υπόλοιπη χώρα. Ωστόσο, επισημαίνει ο ομότιμος καθηγητής, προτιμήσαμε την εύκολη λύση, τη χρήση των υπόγειων υδροφορέων με γεωτρήσεις, προσθέτοντας πως σήμερα το περισσότερο από 70% των εκτάσεων χρησιμοποιεί αντλούμενο νερό με μεγάλη εκμετάλλευσή του. Για να διευκρινίσει στη συνέχεια:
“Ήδη έχουν αντληθεί πέρα από τα όρια αειφορίας 3 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού. Παράλληλα η βαθύτερη άντληση αυξάνει το κόστος άντλησης με αποτέλεσμα το κόστος άρδευσης στην Ανατολική Θεσσαλία να φτάνει τα 100€/στρέμμα. Σκεφτείτε ότι το ακαθάριστο εισόδημα του βαμβακιού είναι κοντά στα 150€/στρέμμα. Το χειρότερο είναι ότι η υποβάθμιση της στάθμης των υπογείων υδάτων προκαλεί μέτωπο εισόδου θαλασσινού νερού που θα κάνει τα νερά άρδευσης υφάλμυρα με κίνδυνο να καταστραφούν τα χωράφια και να γίνουν αλατούχα. Φυσικά αυτό θα κάνει τη καλλιέργεια αδύνατη και θα οδηγήσει σε ερημοποίηση της Θεσσαλίας”.
Αν στη Θεσσαλία, επισημαίνει στη μελέτη του ο Ομότιμος καθηγητής, εξασφαλίζαμε νερό και μπορούσαμε να εισάγουμε καλλιέργειες υψηλής αξίας (οπωροκηπευτικά) θα μπορούσαμε να αυξήσουμε το εισόδημα της περιοχής κατά πολλά εκατομμύρια. Μια μεταφορά ενός εκατομμυρίου στρεμμάτων σε κύκλο εργασιών 1000€/στρέμμα θα έδινε στη Θεσσαλία 1 δισεκατομμύριο επί πλέον κύκλο εργασιών. Φυσικά τα προϊόντα των καλλιεργειών αυτών θα εξάγονταν ως νωπά ή μεταποιημένα προσφέροντας πολύτιμο συνάλλαγμα στο ισοζύγιο πληρωμών της χώρας, διαπιστώνει επίσης ο ίδιος.
