Ως συνήθως, ο Τόλης τα είχε πει όλα πριν απ’ όλους.
Βλέπε το άσμα “Είναι το κάτι που μένει” από το 1977 σε μουσική Νίκου Καρβέλα και στίχους Βαρβάρας Τσιμπούλη.
Οι δεύτεροι είναι που μας ενδιαφέρουν περισσότερο, μιας και εκεί εξεφράσθη ο πόνος ο αβάσταχτος:
“Άφησες πίσω σου ένα κάτι
κάτι από ‘σένα που αγαπούσα
κάτι που έγινε σκιά μου
παράπονο και δάκρυά μου
σκέψη πικρή
Είναι το κάτι που μένει
όταν μι’ αγάπη πεθαίνει νωρίς
είναι το κάτι που δένει
αυτούς που ζουν χωρισμένοι θαρρείς”
Κανονικά θα έπρεπε να το τραγουδάει ο Τσίπρας αυτό στη Ζωή, αλλά επειδή για την ώρα τον Αλέξη δεν τον ενδιαφέρουν τα ζητήματα που απασχολούν τους κοινούς θνητούς, μπορούμε να φαντασθούμε στη θέση του, κάτω ακριβώς απ’ το μπαλκόνι της Πλεύσης Ελευθερίας στην Ιπποκράτους, τον Κασσελάκη!
Μάλιστα, καλά διαβάσατε, τον Στέφανο που ήταν μεγάλη αγάπη για ουκ ολίγους συριζαίους, όπως υπήρξε κάποτε μπορντοροδοκόκκινος έρωτας και η Κωνσταντοπούλου. Την κάνανε, ωστόσο, και οι δύο από την Κουμουνδούρου μετά από καυγά μεγάλο (γλυκά το λέω) και πλέον ηγούνται των ολόδικών τους κομματικών σχηματισμών. Με σουξέ στις δημοσκοπήσεις η Ζωή αλλά δίχως μηχανισμό, με άξιο λόγου πανελλαδικό δυναμικό ο Κασσελάκης, από μετρήσεις, όμως, αφήστε το καλύτερα, όσο περνάει ο χρόνος τόσο δυσκολεύεται με το καταραμένο τρία τα εκατό.
Και δεν το γλεντάει.
Όπως δήλωσε κι ο ίδιος στους συνέδρους:
“Σας είπα χθες ότι λύγισα. Μου είπατε ότι αυτό σας έχει επηρεάσει”…
Είπε και κάτι άλλο, βέβαια:
“Ύστερα από μια εκτενή συζήτηση, η δημοκράτισσα Ζωή Κωνσταντοπούλου και η Πλεύση Ελευθερίας υιοθετούν τα κατηγορητήρια που έχουμε ήδη ετοιμάσει.
Το Κίνημα Δημοκρατίας και η Πλεύση Ελευθερίας δημιουργούμε μαζί ένα μέτωπο δικαιοσύνης εντός και εκτός Κοινοβουλίου.
Γιατί το μαζί θα τους κερδίσει. Ο φόβος αλλάζει στρατόπεδο. Μαζί με τη Ζωή κι όλους εσάς θα γίνουμε ο δημοκρατικός τους εφιάλτης.
Ενώνουμε τις φωνές μας με την κραυγή για δικαιοσύνη από τους συγγενείς και τα πολλά εκατομμύρια των Ελλήνων που βγήκαν στους δρόμους και το απαίτησαν.
Γιατί εμείς δεν είμαστε όμηροι της καρέκλας, αλλά διάκονοί του”.
Νταξ, έβαλε λίγο πάγο στη θέρμη του Στέφανου η Ζωή, δηλώνοντας στο Mega ότι “δεν ισχύει αυτό που ειπώθηκε με τον τρόπο που ειπώθηκε, όλη αυτή η παρουσίαση δεν ισχύει” και συμπληρώνοντας πως “αυτό το οποίο ισχύει είναι ότι υπάρχει η πρόθεση από πλευράς της Πλεύσης Ελευθερίας να βρει όσο το δυνατόν περισσότερους βουλευτές”, αλλά όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά και αν πιστέψει κανείς το ρεπορτάζ του Νίκου Παπαδημητρίου στην “ΕφΣυν” (δεν βλέπω το λόγο να μην το πιστέψω) έχουν γίνει δυο τρεις συναντήσεις του Κασσελάκη με την Κωνσταντοπούλου τις τελευταίες ημέρες.
Κάτι ψήνεται…
Και γιατί να μην ψήνεται, αναρωτιέμαι εγώ, αφού, όπως έγραψα και πιο πάνω, ό,τι λείπει απ’ τη μία το ‘χει ο άλλος και αντιστρόφως.
“Μέλη και στελέχη θες;”, ρωτάει ο Στέφανος. “Σε μένα”!
“Δεύτερο κόμμα στις δημοσκοπήσεις, γουστάρεις;”, απαντάει η Ζωή. “Το δικό μου”!
Υπάρχει, δηλαδή, μια βάση διαλόγου και εν τέλει συνεννόησης απέναντι στους κοινούς εχθρούς.
Κάπου πατάνε τα πρόσφατα σενάρια, δεν είναι εντελώς στον αέρα.
Από εκεί και πέρα, βέβαια, από τη συνεννόηση ως τη συμπόρευση, είναι μακρύς ο δρόμος και μην ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με πρόσωπα που ενίοτε (πάλι γλυκά το λέω) δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους.
Something’s gotta give, που λένε και στη δεύτερη πατρίδα του Στέφανου, θέλει και κάποιο πισωπάτημα για να προχωρήσει το στόρι.
Πρώτα θα το δω κι ύστερα θα το πιστέψω!
The post Κασσελάκης-Κωνσταντοπούλου: BFF? appeared first on Newpost.gr.