Η αυξητική τάση που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις για το κόμμα της Πλεύσης Ελευθερίας δεν αποτελεί τυχαίο γεγονός στον ελληνικό πολιτικό στίβο. Η επικεφαλής του, Ζωή Κωνσταντοπούλου, διαθέτει μια ξεχωριστή δημόσια παρουσία και έναν τρόπο επικοινωνίας που, είτε τον αποδέχεται κανείς είτε όχι, επιτυγχάνει να κερδίζει την προσοχή και να δημιουργεί την αίσθηση της αυθεντικότητας σε ένα μέρος του εκλογικού σώματος. Φαίνεται να κατέχει την ικανότητα να διαμορφώνει την ατζέντα και να προβάλλει αποτελεσματικά τις θέσεις της, συχνά εκμεταλλευόμενη τις αντιδράσεις που προκαλεί. Είτε ασχολείται με τα Τέμπη, είτε με την τριτοβάθμια εκπαίδευση, το spotlight βρίσκεται μονίμως πάνω της. (ή μήπως όχι ακριβώς έτσι;)
Ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει να δρα εντός και εκτός κοινοβουλευτικών αιθουσών χαρακτηρίζεται συχνά από μακροσκελείς τοποθετήσεις, έντονες παρεμβάσεις σε διαδικαστικά θέματα και μια εμφανή τάση για αντιπαράθεση. Αυτή η συμπεριφορά, που εκ πρώτης όψεως δείχνει να περιπλέκει τις συζητήσεις και να απομακρύνεται από την ευθύβολη πολιτική επικοινωνία, ωστόσο λειτουργεί πολλαπλασιαστικά για την ίδια και το κόμμα της σε επίπεδο προβολής. Κάθε ένταση, κάθε διαφωνία που δημιουργείται γύρω της, μετατρέπεται σε είδηση, εξασφαλίζοντας συνεχή παρουσία στα μέσα ενημέρωσης.
Εδώ μπορεί κανείς να σκεφτεί το «Ξυράφι του Όκαμ», μια φιλοσοφική αρχή που λέει ότι η απλούστερη εξήγηση είναι συνήθως η σωστότερη. Αν και ο τρόπος δράσης της Ζωής Κωνσταντοπούλου μοιάζει περίπλοκος και ενίοτε χαοτικός, η πιο απλή εξήγηση για τη διατήρηση και την ενίσχυσή του είναι η αποτελεσματικότητά του. Αυτός ο τρόπος «γράφει» καλά για την ίδια, διότι οικοδομεί μια ξεκάθαρη εικόνα για τους υποστηρικτές της: την εικόνα μιας ασυμβίβαστης πολιτικού που μάχεται μόνη της ενάντια στο «σύστημα» και την πολιτική ορθότητα.
Όταν, δε, οι παρεμβάσεις της συναντούν την αντίδραση ή την επίκριση από συναδέλφους της, ακολουθεί συχνά η κατηγορία ότι επιχειρούν να τη φιμώσουν ή να την επιπλήξουν. Αυτή η τακτική απλοποιεί περαιτέρω το μήνυμα: οι «άλλοι» φοβούνται την αλήθεια που εκπροσωπεί και γι’ αυτό την πολεμούν. Δημιουργεί ένα καθαρό δίπολο «εμείς» (η Πλεύση Ελευθερίας και οι ψηφοφόροι της) εναντίον «αυτών» (οι υπόλοιποι πολιτικοί και το κατεστημένο). Κι εμείς το βλέπουμε να επαναλαμβάνεται εσαεί.
Αυτή η στρατηγική απλότητα του μηνύματος –«είμαι η φωνή της αντίστασης»– παραδίδεται μέσα από μια μεθοδολογία που είναι θορυβώδης και σύνθετη στην εκτέλεση, αλλά εξαιρετικά αποτελεσματική στην επίτευξη ορατότητας και στην καλλιέργεια ενός αισθήματος ταύτισης με ένα συγκεκριμένο κομμάτι του εκλογικού σώματος που αναζητά μια καθαρή, αδιαμεσολάβητη φωνή διαμαρτυρίας. Η δημοσκοπική άνοδος της Πλεύσης Ελευθερίας μπορεί να ερμηνευθεί, τουλάχιστον εν μέρει, ως η επιβεβαίωση ότι για ένα κομμάτι των πολιτών, η απλούστερη (πιο ευκολονόητη) πολιτική πρόταση αυτή τη στιγμή είναι η καθαρή αντίθεση και η εικόνα ενός μοναχικού, αλλά δυναμικού, αγωνιστή.
Πόσο όμως ισχύει αυτό; «Όλα λειτουργούν βάση σχεδίου» ακούω μια φωνή από το Υπερπέραν, και θυμάμαι την Πρόεδρο της Βουλής, το 2015, να εγκαλεί βουλευτές που υπερέβαιναν τον χρόνο ομιλίας τους. Δεν είμαστε δα και χθεσινοί, για τα τσιμπήσουμε. Όσο για τους υπόλοιπους, καλή σας όρεξη…
The post Ζωή Κωνσταντοπούλου: O «λογικός παραλογισμός» πίσω από την Πλεύση Ελευθερίας και το «Ξυράφι του Όκαμ» appeared first on Newpost.gr.